Langzaamaan beginnen we er al wat aan gewend te raken, afstand te houden van elkaar, sociale fysieke contacten te vermijden, meer tijd te hebben, te improviseren. Voor de één zijn de maatregelen dramatisch ingrijpend, voor de ander lijkt er niet veel te veranderen. Niemand die je opzoekt, je eigen kinderen, kleinkinderen die niet thuiskomen, omdat je blijkbaar een risicovolle leeftijd hebt. Gezinnen die met veel te kleine huizen opeens gedwongen zijn de hele tijd met elkaar door te brengen. Je houdt je hart vast als je denkt aan landen, plekken op onze aarde waar anderhalve meter afstand onmogelijk is. Beelden op tv van mensen die door het coronavirus worden aangevallen zijn te erg voor woorden.
Angst heerst, behoedzaamheid. Hoe kun je nog ontspannen?
De natuur komt stap voor stap tot leven, knoppen zwellen, het is stil en schoner in de lucht en dat doet de aarde goed. En wie buiten is, bijvoorbeeld om te wandelen of even te fietsen of naar buiten kijkt, zal daar hoop van krijgen. Het wordt een keer Pasen, maar nu anders dan eerst. Misschien spreidt het paasfeest zich dit jaar uit over het hele jaar. Houden we onze adem in, nog even, nog een tijd, tot het weer voluit mag en kan.
De stille week begint volgende week na Palmpasen, het is daadwerkelijk stil. Mogen onze harten gevuld worden door de warme gloed van de Levende, van Hem die weet wat lijden is, met zijn schepping meelijdt, maar ook opstaat.
Zondag vieren we, ook weer digitaal mee te beleven Palmzondag. Deze zondag heeft twee gezichten. Jezus wordt onder luid gejuich Jeruzalem binnen gehaald. Maar lang duurt het enthousiasme niet. We staan ook aan het begin van de stille week. De lijdenstijd die voorafgaat aan het Paasfeest. Heden Hosannah, morgen kruisigt Hem!